راه هاى پیش روى بشر براى خداشناسى، سه قسم است: راه فطرت- راه علم - راه عقل
1⃣ راه فطرت؛ یعنى، هر انسانى به مقتضاى آفرینش و ساختمان اصلى روح خود، خدا را مى شناسد؛ بدون اینکه نیاز به اکتساب و تحصیل علوم مقدماتى داشته باشد. منظور از فطرت، عقل نیست؛ بلکه مقصود، «دل» است.
2⃣ راه علم؛ این راه به نوبه خود به سه راه دیگر تقسیم مى شود: 1. راه تشکیلات و نظاماتى که در ساختمان جهان به کار رفته است. 2. راه هدایت و راهنمایى نادیده اى که موجودات را در مسیر خویش مى اندازد. 3. راه حدوث و پیدایش عالم.
3⃣ راه عقل؛ این راه گرچه سخت و پر پیچ و خم است و طى آن و فهماندن و فهمیدنش نیاز به مقدمات زیادى دارد؛ ولى بهترین و محکم ترین طریق خداشناسى و معرفت به حضرت ربوبى است.
اما کارشناسان مسائل دینی در خصوص راه های شناخت خداوند چنین است.
‼️ راه فطرت، از نظر شخصى کامل ترین راه ها است؛ یعنى، براى هر انسان بهتر این است که از راه دل، به معرفت خداوند راه یابد؛
راه مطالعه حسى و علمى خلقت، از نظر سادگى، روشنى و عمومیت، بهترین راه ها است؛ اما این راه تنها ما را به وجود قوّه شاعر، علیم و حکیم و مدبّرى که طبیعت را مى گرداند، معتقد مى کند؛اما اینکه آیا آن قدرت خدا است و مصنوع صانع دیگرى نیست یا نه...؛ علوم حسى بشر، از نفى و اثبات آن ناتوان است.
راه عقل، تنها راهى است که خداشناسى را به صورت یک علم مثبت، منسجم و منطقى درمى آورد./به نقل از کتاب خداشناسی
