همگان آگاه ایم که نـمـاز, رابـطه معنوی مخلوق با خالق است،و یاد خدا بهترین وسیله برای خویشتن داری و کنترل غرایز سرکش و جلوگیری از روح طغیان است. «نمازگزار» همواره به یاد خدا میباشد، خدایی که از تمام کارهای کوچک و بزرگ ما آگاه است، خدایی که از آنچه در زوایای روان ما وجود دارد و یا از اندیشه ما میگذارد، مطلع و باخبر است و کمترین اثر یاد خدا این است که به خودکامگی انسان و هوسهای وی اعتدال میبخشد، چنان که غفلت از یاد خدا و بی خبری از پاداشها و کیفرهای او، موجب تیرگی عقل و خرد و کم فروغی آن میشود.
حال آنکه دوره جوانى از مهمترین و حساسترین دورههاى زندگى انسان به شمار میرود; زیرا در این دوره جوانان به دنبال یافتن هویتخویش، در مسیر شکل دادن به شخصیتى متکى به خود گام برمىدارند.داشتن امنیت روحی و روانی در این دوره تاثیر به سزایی در هویت یابی جوانان دارد.
دراین بین سوالی فکر هر خواننده ای را به خود مشغول می کند چه تفاوتی بین کسی که نماز می خواند با کسی که نماز نمی خواند چیست؟
دراین خصوص طبق نظر کارشناسان مسائل دینی بایستی به صراحت گفت:خداوند متعال، چنین مقدّر کرده انسانهایی که با او ارتباط و بر نماز و ذکر او مداومت داشته باشند ، به برکت نماز، در دنیا و آخرت سعادتمند و از حیات طیبه برخوردار گردند. و نماز به عنوان ذکر خدا به روح وروان تشنه جوان آرامش بخشیده ، اطمینان خاطر درونی را در او تقویت می کند . چون نماز اقبال بخدا ، و التجاء به اوست ، روح ایمان را زنده مىسازد ، وبه جوان می فهماند که بجائى تکیه دارد که انهدام پذیر نیست ، و به سببى دست زده که پاره شدنى نیست .
